Reizen door Ghana

Hier zijn we dan! Ga lekker zitten en neem de tijd want het is langggg....


Ruim 2,5 week geleden zijn we naar de opening van het schooltje in Jantong Dashee geweest. Dit dorpje ligt erg dicht bij Tamale,maar door de slechte weg is het toch een uurtje met de auto. Anouk heeft het vervallen schooltje van haar donatiegeld helemaal opgeknapt. Na twee weken achter de Ghanezen aangezeten te hebben, want werken gaat hier niet snel en effectief, staat er een totaal ander gebouw. Gaten in de muren zijn dichtgemetseld, alles is gestukadoord, vloeren zijn gelegd en alles heeft een mooi kleurtje gekregen. Veel geregel omdat al het materiaal en de werkers uit Tamale moesten komen. Claudia heeft nog een dagje mee helpen schilderen. De opening was een hele happening. Er waren belangrijke mensen vanuit het onderwijs aanwezig en natuurlijk de chief van het dorp. Deze kwam in een auto met een hele stoet mensen eromheen. Hij wordt behandeld als een prins! Na een aantal toespraken en dansen werd Anouk ‘gehuldigd’. Ze kreeg een traditioneel gewaad aan en moest meedansen op de Djembe-muziek. Daarna kreeg ze als blijk van waardering een schaap, 3 pauwen, een gans en 40 yams (soort grote aardappel). Allemaal erg bijzonder om mee te maken!! Naast de school zijn ook nog een voetbal- en volleybalveld aangelegd.. Wij hadden vanuit Nederland een oranje voetbal van het Nederlands Elftal meegenomen en die hebben we aan de school gegeven. Kinderen zijn in heel de wereld ook blij te maken met een bal!

Woensdag de 24e heeft Cindy afscheid genomen van haar project. Het wordt tijd voor iets nieuws. Als afscheid heeft Cindy gezelschapspelletjes gedaan met de mensen onder het genot van een malt en wat koekjes. Als afsluiter kreeg iedereen een stofje om iets leuks te maken voor zichzelf. Ze waren door het dolle heen! Leuk afscheid...

Donderdag de 25e zijn we met de bus vertrokken naar de hoofdstad Accra. Wij gingen samen met Marleen en Carijn. Marleen zou namelijk zaterdag naar huis vliegen in het vliegtuig waarmee Leo aankomt. We werden om 5 uur door een taxi opgehaald, omdat we om 5.30 op het busstation moesten zijn. De taxi viel bijna uit elkaar en sloeg de hele tijd af om vervolgens niet meer te willen starten. Dit zou nog wat beloven voor de hele dag, zou later blijken. Om 7 uur ’s morgens vertrokken voor een rit die zo’n 12 uur hoort te duren. Ook de bus bleek in een niet zo’n goede staat te zijn. We zijn ongeveer 10 keer gestopt omdat de bus afsloeg en niet meer wilde starten. Versnelling 1 en 2 gingen onderweg kapot en als hij dan de berg op moet, lukt dat niet. Op zich niet gek dat de versnellingen kapot gingen, want de chauffeur reed als een gek.. levensgevaarlijk! Na 16 uur in die kl*te bus kwamen we om 11 uur aan op het station. Snel de taxi naar Kokrobite (klein dorpje buiten Accra) genomen om eindelijk te kunnen rusten. We hadden een luxe hutje met 2 tweepersoons bedden met wc, douche en airco. Het was helemaal volgeboekt voor het weekend dus dat was de enige keus die we hadden. Vrijdag hebben we een relaxed dagje gehad.. beetje wandelen op het strand en lekker eten. Wat is lekker eten toch heerlijk als je dat al weken niet meer echt gewend bent. Cindy had zelfs bloemkool te eten, we wisten niet eens dat ze dat hier hadden!

Zaterdag was de dag dat Marleen ons ging verlaten. Best raar, na 2 maanden zoveel met elkaar te zijn opgetrokken. Rond de middag zijn we naar het Sangrila hotel in Accra gegaan om lekker te zwemmen. Maar, zoals zo vaak als wij willen zwemmen, heeft het de hele middag geregend! Rond 19 uur zijn we naar het vliegveld gegaan om Marleen uit te zwaaien en Leo op te halen. Als je geen ticket hebt, mag je niet mee de vertrekhal in. Samen met heel veel anderen stonden we buiten te wachten totdat Marleen klaar was met inchecken. Na ruim anderhalf uur kwam ze dan eindelijk naar buiten. Zoals te verwachten gaat het inchecken ook verre van logisch en efficiënt. Je moet eerst je bagage inchecken en daarna bij een ander ticket jezelf. Om 10 uur hebben we Marleen uitgezwaaid en zijn we naar de aankomsthal gegaan. Na een uurtje kwam Leo stralend de hal uitgelopen. Gelukkig zijn wij blanken goed te herkennen tussen de zwarte menigte. De taxi weer terug naar Kokrobite met onderweg heerlijke dropjes... Terug in het hutje was het net Sinterklaas voor ons!! Nooit geweten dat zij zo blij konden worden van een zak Sensation chips, Duo Penotti, Pindakaas, Chocolade, drop, nieuwe kleding en een bruine boterham met kaas e.d. Danny, Marly en Henk super bedankt!
Omdat we onze verblijfplaats, het toeristische Big Milly’s Backyard, eigelijk wel beu waren, zijn we zondags meteen vertrokken naar Cape Coast. Na een rit van ruim 3 uur in de trotro hebben we een hostel gezocht om de spullen te dumpen. Cape Coast is een gezellig stadje en heel anders dan het drukke Accra. We zijn naar het naastgelegen vissersdorpje Elmina gegaan om een oud slavenfort te bekijken. Het slavenfort in Cape Coast is bekender, maar in Elmina hebben de Nederlanders meer dan 250 jaar gezeten. De tour was indrukwekkend en op dat moment ben je er even niet trots op om Nederlander te zijn. De slaven werden opgesloten, geslagen, verkracht en vermoord of verhandeld.

Op maandag zijn we om 6 uur opgestaan om naar Kakum National Park te gaan. Hier is de beroemde Canopy Walk te beleven. Dit een een touwburg welke op 40 meter hoogte tussen de bomen is gespannen. Hij bestaat uit 7 delen met daartussen houten platforms. Carijn heeft hoogtevrees en dan is zo’n wankelende touwburg niet echt comfortabel. Het was echt super om te doen! Daarna zijn we nog een uur gaan hiken door het regenwoud. Rond de lunch zijn we neergestreken bij Hans Cottage Botel. Een verblijf waar je kunt eten tussen de krokodillen, lekker zwemmen en relaxen. Toen we wilden zwemmen ’s middags, hoe kan het ook anders, begon het te regenen. We lieten ons niet weerhouden en zijn toch gaan zwemmen. De zon brak door en er kwamen 6 kleine Ghanese kindertjes om te gaan zwemmen. Maar dat is iets wat ze hier helemaal niet leren. Leo in het water en ze 1 voor 1 proberen te leren zwemmen.
Er is een meer waar veel vissen en een aantal krokodillen inzitten. Hier zijn een aantal grote houten volders overheen gebouwd waar je kunt eten. Als je brood in het water gooit komen daar vissen op af. En de krokodillen komen weer op die vissen af. Erg leuk om die krokodillen in actie te zien van zo dichtbij.

Cindy en Leo hebben dinsdagmorgen nog eerst een duik in het zwembad genomen voordat we vertrokken naar de 2e stad van Ghana, Kumasi. 4 uur in de trotro op elkaar geplakt en we draaien er onze hand niet eens meer voor om. In Nederland zeuren we al om 2 uur in een relaxte auto te rijden en hier gaan we makkelijk 4 uur oncomfortabel in een busje zitten. Nou ja, dit is dan ook een hele andere wereld! We hebben wat door de stad geslenterd totdat we rond 6 uur gezellig gezang uit een kerk hoorden komen. We zijn naar binnen gestapt en hebben een uurtje de kerkdienst meegemaakt. Toen hadden we het echt wel gezien! Het hotel was niet veel, maar goed we zijn hier dan ook niet voor de luxe. Wat ze wel hadden was een bezorgservice voor eten. Dit hebben we bij een paar heerlijke biertjes opgegeten op ons prive balkonnetje.
’s Morgens hebben we eerst lekker ontbeten op ons balkon voordat we naar de grootste openluchtmarkt van West-Afrika gingen. Na een half uurtje lopen konden we de markt niet missen... wat een drukte! De mensen waren erg vriendelijk behalve als we filmden, dat stellen ze niet zo op prijs. En stinken op bepaalde stukken van het vis en vlees wat er gewoon in de zon op een vieze houten tafel ligt.. Rond de middag zijn we vertrokken naar Lake Bosumtwi, een heel mooi meer zo’n 30 km van Kumasi. Het was een verschrikkelijke weg om bij ons uitgekozen Rainbow Garden Village te komen. Leo zou er niet over rijden met z’n auto, maar de taxichauffeurs hebben hier niet veel keus en zijn wel wat gewent. Omdat we kozen voor de goedkope shared room ( 6 bedden in een heel klein kamertje), stonden we al snel ons kapot te zweten. Gelukkig had Leo een goed idee... slapen in de buitenlucht! Er was een plateau met een rieten overkapping waar wat tafels en een tafeltennistafel stonden. Die aan de kant geschoven en ons matrasjes neergelegd. Een waslijn gespannen en de klamboes over de matrasjes gehangen. Omdat het in het begin van de avond nog had geregend, was het die nacht wel een beetje koud. Het kon ons niet deren, het is heerlijk om in de buitenlucht te slapen met al die dierengeluiden (en het gesnurk van Leo). De volgende dag zijn we om 5.30 uur opgestaan om de zonsopgang te bewonderen. Rond 8 uur hadden we een tripje geboekt om met de vissers op het meer te gaan. We zouden in een kano mee gaan. Daar kwamen ze aan... een kano... zien die er zo uit?? Gewoon een plank hout van 3 meter lang en 50 cm breed. Daar moesten we opzitten terwijl de visser je dan een stuk van het meer liet zien. Je hebt er wel wat evenwicht voor nodig en Leo viel er dan ook vanaf. Na het ontbijt zijn we gaan wandelen. Ook erg slim natuurlijk in zo’n hitte! Zweten! Niet normaal meer. Na een uurtje zijn we omgedraaid, want er was helaas niet zoveel te zien. Daarna nog getafeltennist, gevolleyd en Leo gezwommen. Na het lekkere eten werd er een kampvuur gemaakt waarbij een Ghanees muziek maakte op de Djembe. De gastvrouw wilde het buiten slapen ook wel eens proberen en kwam bij ons liggen. We moesten nu natuurlijk wel bidden. Na wat zwetswoorden van ons, heeft Felicity gebeden waarna we als een blok in slaap vielen. AMEN.

De volgende dag zijn we weer teruggegaan naar Kumasi om vanuit daar door te reizen naar Techiman. Met de taxichauffeur van ons vorige weekend zijn we weer naar het Hand-in-Hand project gebracht. We hadden niet gereserveerd en het was erg druk. Ze hadden nog een huisje voor ons maar dat was nog niet helemaal klaar. Deze keer viel het verblijf daar een beetje tegen dus zijn we de volgende dag in Techiman gaan slapen. Vanuit het Hand-in-Hand zijn we naar de Buoyem Caves (grotten) gegaan om vleermuizen te spotten. Na een flinke wandeling zijn we aangekomen bij de grot. Veel vleermuizen gezien en stinken die dingen! Niet normaal. Cindy en Leo gingen met de gids nog verder de grot in en kwamen helemaal vies terug. Het was kruipen door donkere en smalle gangetjes en daar hadden Carijn en Claudia het niet zo op.. Al met al een leuk tochtje. ’s Avonds gingen we wat drinken bij het hotel en daar kwamen we een Ghanese vrouw uit Amsterdam tegen. Ze hoorde ons praten en sprak ons aan. Ze woont al 20 jaar in A’dam en gaat elk jaar terug naar Ghana want ze is getrouwd met een chief. Ze sprak ook niet echt goed Nederlands. Wel grappig, want zo kwamen we nog veel meer te weten over het land. Daarna zijn we naar een restaurantje gegaan in de stad. Erg veel keus was er niet. Carijn en wij bestelden steak en Leo vis. Met Leo’s vis met kop was volgens hem niks mis. Komen ze voor ons ineens aan met kip. Dat hadden we niet besteld! Maar de steak is op, zeggen ze dan. Niet dat ze even komen vragen wat we dan willen... pfff niet te geloven. Nou goed, Carijn en Claudia kip met frietjes en Cindy alleen frietjes en een salade. Nou ja salade... saus met wat salade! Toen kwam de rekening. Veel hoger dan op de kaart. Want de kaart waren nog oude prijzen!! Nu krijgen we het helemaal. Stoom uit onze oren! Na vele boze woorden van ons hebben we alleen de oude prijzen betaald en voor Cindy’s eten helemaal niet. Zo’n belabberde service hebben we nog niet meegemaakt hier!

Op zondag zijn we met de trotro weer terug naar huis (ja zo noemen we Tamale ondertussen) gegaan. Een klein kindje van ongeveer 1,5 jaar begon toch hard te huilen omdat ze ons ‘witten’ zag! Nou goed, na 3,5 uur trotro waren we weer lekker terug in ons vertrouwde Tamale. En zweten, want het is hier stukken warmer dan in het zuiden. In ons gastgezin werden we van alle kanten geknuffeld en waren we weer blij ‘thuis’ te zijn. We hadden Leo al verteld dat Tamale heel anders was dan wat we de rest van de week hadden gezien. Hij keek zijn ogen uit.. De 2 boys van ons gezin waren na een paar minuten aftasten helemaal blij met Leo. En 1 keer raden wat ze eerst gingen doen... Leo ging ze leren handballen!! Hier hebben ze geen vader die met ze speelt. De vader schenkt bijna geen aandacht aan de kinderen, dus deze dagen zijn prachtig voor ze.

Maandag zijn we op de fiets heel Tamale doorgegaan om de voor ons belangrijkste dingen te laten zien. We zijn ook nog naar de Adams Clinic gegaan om dat Leo te laten zien. Dokter Adams was er zelf en liet zijn praktijkje zien. Hij is ook al vanaf 2000 bezig met het bouwen van een nieuwe clinic. Omdat hij het helemaal zelf betaalt, duurt het zo lang. Hij heeft ons meegenomen naar zijn nieuwe clinic die nu bijna af is. Het gebouw is helemaal klaar, er staat alleen nog niks in. Hij hoopt in december de deuren te kunnen openen. Een aantal belangrijke materialen, zoals apparatuur voor sterilisatie, heeft hij nog niet waardoor hij niet open kan. Hij heeft de aller armste en gehandicapten gratis medische hulp. We konden goed zien dat dit zijn levenswerk en droom is. We gaan vrijdagmiddag terug om te praten over wat er nog precies nodig is en of wij daar een gedeelte van de donaties aan willen uitgeven. Het is erg moeilijk om goede projecten voor het geld te vinden en hierover waren wij meteen enthousiast. Ook Leo vind het een prachtig project en gaat vanuit Nederland een aantal dingen proberen te regelen.

Woendag gaan Cindy en Leo naar Mole, het grootste natuurpark van Ghana, om olifanten en andere beesten te spotten. De laptop die Claudia voor haar werk gebruikt was bijna 4 weken kapot en ze heeft dus nog wat werk in te halen.

Over 3 weken start het project van de Guinee worm. Dit houdt in dat je de mensen van de villages voorlichting gaat geven wat ze moeten doen om niet besmet te raken met de worm. De worm bevindt zich in het drinkwater van de mensen. Door het water te filteren is het probleem al een heel stuk opgelost.
Dit project duurt 4 weken in totaal. Het is dan de bedoeling dat je 4 weken in de villages slaapt en als het goed is kom je dan in het weekend thuis. Claudia gaat zich hier 2 weken voor in zetten en Cindy 4 weken. Maar omdat dit project nog 3 weken op zich laat wachten is Cindy op dit moment toos werkeloos. Deze week geen probleem omdat ze dan er op uit kan trekken met vaders maar voor de 2 weken daarna moet ze toch echt wel wat hebben. Vandaag gaat Cindy kijken bij daycare, kinderen 0-3 die daar overdag zijn om verzorgt te worden. Het fijne weet Cindy er nog niet van, maar iets nieuws is altijd leuk!

Tot de volgende keer!

Dikke kussen
C&C