Afscheid nemen...

Deze week heeft voornamelijk in het teken gestaan van afscheid nemen. Opa overleden, Claudia naar huis, medereizigers die weer een andere kant op gaan, afscheid nemen van het rondreizen en ga zo maar door. Het hele leven bestaat uit afscheid nemen, het hoort erbij zeggen ze, maar ik kan er maar niet aan wennen. Je wordt er soms zo ontzettend verdrietig van. Dan denk je was ik ook maar thuis, of ging ik maar mee naar huis. Het voorgoed afscheid is niet te beseffen, hoe kun je beseffen dat iemand die je je hele leven hebt gekend en lief hebt gehad nooit meer zult zien!? Ook al hoort het leven zo te zijn toch doet het heel veel mensen verdriet. Ik wil iedereen voor morgen heel veel sterkte wensen met het afscheid nemen van opa. Wish I was there!!! Maar ik denk zeker aan jullie.
Claudia en ik wisten dat het afscheid zwaar zou zijn en dat is het ook, maar om een of andere reden wilde ik dit heel graag. Dus naar die reden daar ga ik op zoek en ik ga genieten!!!

Voordat het afscheid daar was hebben we natuurlijk nog van alles gedaan samen en dat ga ik jullie zeker niet onthouden. Dus zet je schrap voor de laatste avonturen van Claudia en Cindy. Hierna zullen jullie het helaas alleen moeten doen met Cindy.

We waren gebleven in Bandipur, hoog in de bergen. We zijn daar één nachtje gebleven, helaas niet echt van het uitzicht kunnen genieten door de ontzettende regenbuien. Maar het was een heerlijk relaxed dorpje, dus we hebben toch genoten. Na een goede nachtrust zijn we in de ochtend met de bus vertrokken naar Pokhara. Het was een hobbelige rit maar voordat we het wisten waren we er al weer. We hadden nog de hele middag om Pokhara te ontdekken, super leuke relaxte stad. Ik zie mezelf daar wel een tijdje wonen. In de avond genoten van happy hour in de Chilly Bar. Na 4 mojito’s waren we allemaal toch wel een beetje aangeschoten. We wilden daarna nog het nachtleven van Pokhara ontdekken maar alles gaat hier om 23:00 uur dicht en het was redelijk uitgestorven. Wel nog een Nepalese rockband gezien, heel grappig.

De volgende dag op zoek naar een ander hotel, ik ging samen met Shawntel op pad. We zouden maar twee hotels gaan bekijken. Maar 2 uur later en 10 hotels gezien te hebben, hebben we gekozen voor de laatste, Hotel Elia. Alles nieuw, schoon, goede locatie, eigen badkamer en dat voor maar 5,50 euro per nacht, per kamer! Na de intrek in ons nieuwe verblijf zijn we naar Old Pokhara gereden. Je zou daar een mooi uitzicht hebben op de Seti rivier, de camera’s waren gereed maar het mooie uitzicht bleef helaas weg… Wel zijn we gezegend bij de rivier, door middel van een rode stip op ons voorhoofd, dus wij kunnen er weer tegen voor een tijdje.
We hebben onze wandeling voortgezet door Old Pokhara, leuk om te zien. Hier heb je voornamelijk te maken met de lokale bevolking en in Lakeside, waar wij zitten is het erg toeristisch dus leuk om even weg te zijn van de drukte. Maar ineens vanuit het niets was daar een lokale drukte. Honderden mensen stonden verzameld op de straten van Old Pokhara, ook was er veel politie aanwezig dus wij erg nieuwsgierig wat er aan de hand was. Wij vieren, gingen dus van een afstandje staan te kijken, wij enige blanken. Opeens was alle aandacht op ons gericht en kwam de politie op ons afgelopen. We dachten van, we doen toch niks verkeerd, whhaaaaaa. De agent vroeg of we even mee wilde komen naar de auto, uhhh nee waarom!!! Hij vroeg of we konden helpen, er zou een blanke man, net zoals ons, helemaal niks meer hebben. Nou wij snapten er niets van, toch maar even meegelopen. Achterin de auto zat een blanke kerel die volgens de agent geen engels kon praten of hij bij ons hoorden. Uh nee, deze man zou naakt over straat gelopen hebben en vandaar alle ophef op straat. Wij geprobeerd om met de beste man te praten maar er was geen touw aan vast te knopen. Die kerel was echt gek of onder invloed van vanalles! Vraagt de agent opeens: “ wat moet ik nu doen met deze man”. Ik zeg, misschien kun je hem meenemen naar het politiebureau en uit zoeken wie hij is. Nou dat vonden ze toch wel een goed idee. Nog even samen op de foto en wij zijn weer verder gelopen. Echt heel grappig!

Weer een dag voorbij, de tijd vliegt hier zo snel, de volgende ochtend vroeg op om naar Sarangkot te gaan. Vanuit Sarangkot heb je een super mooi uitzicht op de zonsopgang. Om 5 uur zaten we in de taxi, het was helaas een beetje bewolkt maar zooo mooi. Je zou hier maar wonen en dit elke dag mogen zien. Na de dag goed begonnen te zijn hadden we afgesproken om naar het Namaste Children’s House te gaan, hier zal ik gaan werken als vrijwilliger. Even kennismaken dus, er wonen 64 kinderen op dit moment , die namen gaan dus wel even duren voordat ik ze uit mijn hoofd ken. Donderdag, morgen dus zal ik hier beginnen met werken, ben benieuwd! Tevens krijg ik een taalcursus om beter met de kinderen te kunnen communiceren en aangezien mijn talenknobbel niet zo heel goed ontwikkeld is, is dit een grote uitdaging voor mij.
Na deze kennismaking sloeg bij mij de EMO bom in, ik ga hier dus echt 2,5 maand alleen blijven, toch even slikken! Het is zo leuk samen… ’s Avonds toch maar even wat Vodka shots en rode wijn gedronken in de Bamboo Bar, aan het lake, voor de schrik. Alles ziet er dan toch net iets rooskleuriger uit.

De dag van paragliding was aangebroken!!! Ja we gaan het echt doen. Om 10:00 uur zijn wij van de berg afgerend en gaan paragliden en gaaf! Mooi uitzicht… Claudia ging als eerst, ze had even een valse start door een crosswind maar de tweede start zag er goed uit. Je voelt je zo vrij als een vogel. Voor mij zat er een maarrr aan, ik heb moeten overgeven in de lucht! Ik werd er zo misselijk van en je begrijpt natuurlijk wel dat het niet alleen in het zakje zat. Mijn vlieger vroeg of ik naar beneden wilde, jaaa doe maar! Gaat hij nog doodleuk allerlei foto’s van me zitten maken. Ik lachen als een boer met kiespijn. Claudia vond het echt fantastisch, ik ook wel alleen ik was zooo misselijk! Zou toch niet door die Vodka shots komen? Na even bijkomen en mijn maag weer op de goede plek gebracht te hebben, zijn we naar het Tibetaans vluchtelingenkamp gegaan. Goed om gezien te hebben maar niet bijzonder. Zijn we toch nog een beetje in Tibet geweest.

Na al deze bijzondere ervaringen was de laatste dag aangebroken van onze vakantie. We hebben gevaren op het lake, zelf roeien, niet mijn allergrootste hobby. De tijd vloog zo snel voorbij dat het alweer zo de volgende ochtend was en we dus echt afscheid moesten nemen. Claudia uitgezwaaid op het busstation, tot over 2,5 maand! Toch heel raar…

Nu zit ik hier, alleen in een cafe het verhaal te tikken. Heb mezelf net gesetteld in mijn nieuwe onderkomen en een fiets gekocht, dus ik ben klaar voor morgen! Vandaag nog even aan het idee wennen van het alleen zijn. Ik ga genieten en hou jullie op de hoogte van alles wat er komen gaat.

Dikke kus
Cindy