De eerste werkweek.

Lieve mensen bedankt voor al jullie lieve berichtjes, zo fijn! Ga dus vooral zo door…

Voor alle Nepalese mensen onder ons ten eerste HAPPY NEWYEAR, het jaar 2068 is aangebroken. Dus in jaargetallen loopt Nepal voor op ons maar daar heb je dan ook alles mee gezegd. Maar daarom is het ook zo leuk om hier te zijn…

Eerste werkdag in het Namaste Children’s House, wat een indrukken, 64 kinderen in één huis allemaal met een ander verhaal en een andere moeilijke naam. Ik werd meteen door een aantal kinderen meegesleurd voor een rondleiding. Auntie, come come! Iedere vrijwilliger noemen ze auntie, om het makkelijk te onthouden is. Wanneer je niet meteen luistert komt je naam er achteraan, auntie Cindy! Klinkt gezellig toch?! Het Namaste Children’s House heeft zelf heel veel vaste medewerkers, die op zijn of haar manier heel goed werk doen met de kinderen. Iedereen heeft ook een andere taak. Zo heb je housemothers, die wonen in het weeshuis en zijn één dag in de week vrij, een leraar, consulent, secretaresse, accountant en ga zo maar door. Eigenlijk draait het weeshuis omtrent de kinderen als een geoliede machine, alleen geld is vaak een probleem om 64 mondjes te voeden en dan staan er nog eens 600 kinderen op de wachtlijst. De vrijwilligers zijn er voor een extra aanvulling, voornamelijk voor de activiteiten. Dus wanneer er geen vrijwilligers zouden zijn, gaat alles gewoon door dus dat is ECHT goed om te zien.

In de tijd dat ik hier ben ga ik mezelf samen met Bhim bezig houden met de microkredieten. Het microkredieten project is ongeveer drie jaar geleden gestart door de Namaste Foundation van Carijn en Hilde. Nu is het tijd om samen met Bhim te kijken wat er wel en wat er niet goed gaat en eventueel te vernieuwen. Dus dat wordt voor mij een leuke klus.
Het microkredieten project betekend dat arme mensen een kleine lening krijgen om een bedrijfje te kunnen starten, zodat ze van die inkomsten kunnen leven. De lening wordt afbetaald zonder rente.
Daarnaast zal ik soms helpen in het weeshuis wanneer dat nodig is.

Er is natuurlijk ook genoeg tijd om andere leuke dingen te doen tussendoor. Zo ben ik samen met Merel (NL vrijwilliger), rondgeleid door Narayan (vrijwilligers coördinator of zoiets) in Pokhara. We zijn naar de batcaves geweest, waar je uit nauwe gaten moet kruipen. Naar een waterval, boeddhistische tempel waar een monnik facebook wilde uitwisselen. Nou toen viel mijn mond even open, WAT!, heb jij facebook? Iedere tweede zoon van een boeddhistische familie wordt het monniken bestaan ingestuurd en je kunt er nooit meer uit. Klinkt heftig toch? Toch fijn om te zien dat ze ook aan voetbal deden, naast het uren achter elkaar lezen in hun ‘bijbel’. Ook zijn we naar het dorp van Narayan geweest, zo'n ontzettende mooie plek. We moesten met een lange brug naar een andere berg en op die berg lag het dorp van Narayan. Het was een soort boerendorp. Narayan had buffalo’s, geiten, hond en kippen. Alles qua eten verbouwen ze zelf en is voor eigen gebruik.
Deze dag was echt heel erg leuk maar zo vermoeiend! Dus toen we in het weeshuis kwamen waren we niet vooruit te branden maar het was FUNNY FRIDAY, de kinderen treden dan op met dansjes, toneelstukjes en liedjes. Zo leuk om te zien dat ik er een flinke boust van kreeg. Merel en ik hebben ook nog een liedje gezongen, het liedje van Henny Huisman van de mini playbackshow. Het viel goed in de smaak. Als afsluiting van de funny friday allemaal nog even de voetjes van de vloer en helemaal in de stemming om de kroeg in te gaan met zijn allen. Onderweg naar de Bamboo bar trapte ik bijna op een slang, echt waar ik dacht dat ik dood ging. Gillen, rennen, hartkloppingen van hier tot ginder. Ik wist niet meer hoe ik het had. Ik heb er daarna maar wat alcohol ingegooid en ben de slang voor de rest van de avond vergeten. Maar helaas daardoor wel een enorme kater!

Yoga, yoga en nog eens yoga, iedereen praat erover en doet het ook. Ik dus ook maar aan de gang. Mijn eerste yoga les kreeg ik van Kevin (USA vrijwilliger) op onze rooftop om 8 uur in de ochtend. Een spierpijn de volgende dag. Daarna toch maar even een massage ondergaan bij Seeing Hands. Een massagesalon waar alleen blinden mensen werken. Er zijn blijkbaar 600.000 blinden mensen in Nepal. De massage was fantastisch, af en toe wel iets te close op sommige plekken maar ja dat kun je blinde mensen moeilijk kwalijk nemen. Na die massage dacht ik wel weer yoga te kunnen gaan doen, maar nu niet thuis maar ergens in de bergen. Voordat we er waren, waren we al een uur verder en iedereen helemaal uitgeput. Gelukkig was de yoga les een beetje te soft, zo konden we dus lekker bijkomen van de klimtocht. En omdat het zo soft was ga ik er niet meer heen en hoef ik dus ook niet meer die berg te beklimmen. Tijdens onze les viel er een salamander in Laura (ESP vrijwilliger)haar haar, het hele lokaal stond dus op zijn kop want wij westerling zijn dat niet gewend. Die leraar geïrriteerd, want we zaten net in een meditatieoefening. De volgende keer toch maar gewoon weer yoga op ons eigen dakterras.

Tijdens deze week alweer zoveel mensen zien komen en gaan. Ook Carijn is naar Pokhara gekomen voor haar stichting. Dat was wel een leuk weerzien hier in Pokhara, door haar enthousiaste verhalen ben ik naar Nepal gegaan. Carijn is hier samen met Hilde, Daphne en Eem voor hun stichting waar ik vrijwilligerswerk voor doe. Met zijn allen zijn we naar het nieuw gekochte land van Visma gegaan (oprichter Namaste Children’s House) waar het toekomstige Namaste Village gebouwd wordt. Het is een rit van driekwartier vanuit Pokhara ,maar helaas waren er wat stremming op de lokale wegen en heeft het anderhalf uur geduurd voordat we er waren. Het land ligt in de bergen en het uitzicht was zo mooi dat je ons niet hoorde klagen over de langdurige rit. Ik zat samen met Carijn achter in de Jeep en af en toe vlogen we alle kanten op. De terugweg had Carijn zonder het te weten een muis meegesmokkeld, onder haar oksel. Opeens voelde ze iets kriebelen onder haar oksel en ze keek en daar zat de muis. Na wat paniek en bewegingen was de muis weg . Maar hoe kon de muis weg zijn, we zaten immers in een kleine ruimte achterin de Jeep. Na weer wat tot rust gekomen te zijn, kijk ik in mijn vestzak zit daar die muis in. Ik schiet omhoog en probeer zo snel mogelijk mijn vest uit te krijgen, nou wij hebben de hele rit niet meer rustig gezeten kan ik je vertellen.

Gister heb ik nog meegedaan aan een Run for Fun voor toeristen. 2 km rennen, met een shirt van een goed doel. Wij deden met zijn vieren van het Namaste Children’s House mee. Er waren ook prijzen te winnen, 1ste een vliegticket, 2de paragliden en 3de een bus ticket. Helaas waren mannen en vrouwen niet gescheiden en maakte we geen enkele kans maar het was fun! En wie staat er in de krant, The Kathmandu Post al rennend?? Ja ik dus! Heel charmant…

Jaaa, je maakt hier van alles mee, ik hou jullie op de hoogte! Ik heb het in ieder geval harstikke naar mijn zin en ook in mijn tijdelijke huis. Huisgenoten uit alle landen. Elke avond hetzelfde eten, soms warm en soms koud water om te douchen. Beperkte elektriciteit, af en toe overstromingen in je kamer. Helemaal TOP!!! Tot de volgende keer…

X Cindy