Het echte Afrika gevoel!

Afgelopen week zijn we afzonderlijk van elkaar naar een dorpje gegaan om voorlichting te geven over de Guinea Worm. Het zijn dorpjes, hier villages genoemd, die de meeste gevallen van Guinea Worm kennen. Guinea Worm krijgen de mensen door geïnfecteerd water uit een meertje over beek te drinken. Na ongeveer een jaar komt de worm door je huid naar buiten. Dit doet veel pijn en maakt je ziek. De worm kan alleen verwijderd worden door hem heel voorzichtig naar buiten te trekken, wat een ontzettende pijn doet.
Hieronder onze belevenissen.

Claudia
Rond 8 uur vertrokken in Tamale, ik in de laadbak van de pick-up. Een heerlijk vrij gevoel geeft dat, zeker bij een snelheid van 100 km/u. Rond de middag kwamen we aan in de village, Bumbong. Geen stromend water, elektriciteit of een telefoonnetwerk. Ik slaap in een hutje in een grote compound, dat is een groep hutjes in een cirkel gebouwd waar een familie leeft. Er leven in mijn geval meer dan 30 mensen. Mijn eerste middagmaaltijd begon meteen goed, heerlijke Fufu. We bekijken de waterbronnen, een meertje en een aantal waterpompen. ’s Avonds krijg ik bonen met rijst te eten, niet slecht! Rond 8 uur m’n bedje in, helemaal moe van alle indrukken.. Zeker van de oma van het gezin met haar ontzettende hangtieten en dan ook nog de hele dag met ontbloot bovenlijf rondlopen! Als ontbijt krijg ik porage, dat is een vloeibaar papachtig goedje wat niet lekker is. Maar goed, eten wat de pot schaft. Ik ga samen met Habib en Zakaria, 2 mannen van rond de 32, de huizen langs. We bekijken de aanwezige filters op gaten en vragen de vrouwen ons het filteren te demonstreren. Het is een ramp, echt niemand doet het helemaal goed. Rond de middag hebben we zo’n 70 huizen bezocht, pfff wat een werk! We krijgen TZ te eten. Een soort flubberig deegje met een soepje om in te deppen.. best eetbaar. Daarna wilden de heren een ‘small rest’. Even rusten tot 5 uur! Nou daarvoor zijn we natuurlijk niet helemaal hierheen gekomen! Ik ben ’s middags maar in mijn eentje naar het meertje gegaan om voorlichting te geven. Best lastig, want Engels verstaan ze niet. Woensdagmorgen beginnen we weer vroeg met de huisbezoeken. Daarna komt de coordinator van het hele district ons opzoeken. Morgen gaan we naar het naastgelegen dorpje voor huis bezoeken omdat ook zij gebruik maken van het meertje. De huizen blijken ver van elkaar af te staan en dus stel ik een community meeting voor. Ik achterop de motor bij de coordinator naar het dorpje om te regelen dat iedereen er morgenvroeg om 7.30 uur is. Wordt geregeld, verzekeren ze me. Met de dokter van deze village heb ik het over verschillende ziektes. De Guinea Worm zou allang uitgeroeid zijn als ze de gebieden met de problemen hadden voorzien van een pijpleiding met schoon water. Hij vraagt me met wat voor ziektes wij in Nederland vooral te maken hebben. Ik vertel hem dat erg veel mensen kanker krijgen. Hier in Ghana komt het wel voor, maar in kleine mate. Ik denk dat het komt door de chemicalien die wij gebruiken om ons eten te laten groeien. Hij geeft me gelijk, hier groeit alles puur natuur en ook de lucht is stukken schoner. Zo zie je maar, hier in Ghana hebben ze problemen om ziektes als malaria, mazelen en polio te overwinnen. Wij in Nederland hebben hetzelfde probleem, alleen dan met kanker. Donderdagmorgen zijn we rond half 8 in het naastgelegen dorpje er is niemand te kennen op de plaats van de meeting. Ze willen ons eerst zien anders komen ze niet, zeggen ze me. Wij heel dat dorp rondgelopen, maar een uur later zijn er welgeteld 3 vrouwen! Wat dat betreft is de Afrikaans mentaliteit ook een echt kutmentaliteit!! Afspraken maken is zo moeilijk. We hebben geluk dat er 2 medewerkers van de health care komen. Zij geven de kinderen gratis vitaminen en muskietennetten, nu komen de vrouwen wel met de kinderen! Nou goed, we nemen deze mogelijkheid om ons verhaal te houden. Ik doe het woord in het Engels en Zakaria vertaald. Ze willen die blanke nou eenmaal horen praten! Als na 30 vrouwen er 1 is die de demonstratie van de filter helemaal goed doet, krijgt ze de zeep als prijs. Wat is ze trots! We wachten totdat we weer opgehaald worden, dus ik help ondertussen met het geven van de vitaminedrankjes en pillen. Heel leuk om dit eens te doen. Terug in de compound geef ik alle kinderen een ballon. Prachtig vinden ze het en spelen er heel de middag mee. Wat zijn kinderen hier toch blij te maken! Dat valt me toch op in Ghana. De mensen hebben zoveel minder dan wij gewend zijn, maar ze zijn over het algemeen zo gelukkig. Zo mooi om te zien dat ze super sociaal zijn tegen elkaar en de families samen leven. In m’n hutje heb ik wat huisdieren... spinnen, kakkerlakken en een muisje. Toch val ik elke avond als een blok in slaap. De volgende dag doen we de laatste huisbezoeken en gaan we naar de school. De kinderen belonen we met een snoepje voor alles wat ze goed zeggen over de Guinea Worm. De kinderen blijken veel meer te weten dan hun ouders. Het is markt in het dorp en het is super druk, de mensen komen van de omgelegen villages. Ik koop wat kleinigheidjes voor het gezin die zo goed voor me heeft gezorgd deze week. Slippers voor Zakaria, stuk stof voor zijn vrouw, koekjes en onderbroekjes voor de kinderen. Totaal nog geen 8 euro. Als ik de baby vasthoud omdat ze begint te huilen, doet ze wat ze al de hele week doet... me onder plassen! Al voor de 5e keer. Nou ja, wat maakt het hier ook uit. Ik schijn de hele week het onderwerp van gesprek te zijn geweest. Ik voel me zowaar hoog bezoek, en zo word ik ook behandeld. Zaterdagochtend schrik ik van geklop op m’n deur. De chauffeur komt binnen en ik vraag hem hoe laat het is.. 5.52 meld hij me. We gaan, het avontuur zit erop. In de auto denk ik aan de week en hoop ik dat het land niet te snel ontwikkelt. Ze hebben dan wel geen enkele luxe in de dorpjes, maar eten is er genoeg en de mensen lijken gelukkig... Dat ik dit toch allemaal mag meemaken!

Cindy
Samen met Carijn en de rest vertrekken we om 8 uur vanuit Tamale. Op weg naar het district Soboga. Na een prachtige rit achter in de truck van maar liefst 8 uur door de velden van Afrika, waren we beland in the middle of nowhere... Er was geen weg naar het dorpje waar wij zaten. Recht door de bush bush lag ons dorpje 2 uur met de auto van de bewoonde wereld af. Geen stromend water, geen elektriciteit, geen netwerk, geen verkeer, vrouwen die in hun blote tieten lopen. Je kent het wel, het echte Afrika gevoel! Het dorpje Kanbordo genaamd. Nul cases qua guinee worm en de vrouwen weten allemaal hoe ze het moeten voorkomen. Dus wat doen we daar dan???? Maar goed...
Daar zullen we deze week verblijven met George en Clement. We werden verwelkomt door de landlord en al zijn vrouwen. Als welkomstkado kregen we een kip en yam. Of we de kip zelf wilde slachten? NEE!!!!!!
Het eten was hetzelfde als bij Claudia alleen dan was dat van ons niet te ETEN!
Na al die indrukwekkende dingen van de dag zijn we op tijd naar bed gegaan. In ons kamertje waren enkele huisdieren te vinden, kakkerlakken, een hele familie muis en wat andere gezellige insecten, nou je hoefde je niet alleen te voelen. Niet heel goed geslapen ivm de gezellige geluiden.
Dinsdag op tijd opgestaan om het dorp in te gaan en de huizen te bezoeken en voor te lichten. Het dorp bestond uit maar liefst 7 huizen. We waren zo klaar dus en toen???? Daar zit je dan met je goede bedoelingen in the middle of niks. 's Middags mee naar de farm waar de vrouwen de hele dag zwoegen met hun baby-tje op de rug en de mannen de hele dag thuis lui op hun reet liggen te liggen. Nog even meegeholpen met bonen plukken. Na de farm mee naar de waterplek en de indrukwekkende dag was alweer voorbij.
Woensdag, vandaag ging onze missie naar het schooltje in de "buurt". Het was maar liefst anderhalf uur heen en anderhalf uur terug lopend. Daar hebben we de kinderen voorlichting gegeven over de worm echt super leuk om te doen. Wanneer we klaar waren hebben ze voor ons het volkslied gezongen echt zo gaaf! Daar kunnen wij nog iets van leren.... 's Avonds stond er een dansfeest op ons te wachten. Moet je je voorstellen 4 uur lang hetzelfde liedje zingen en dezelfde dans. Maar het was FANTASTISCH om te zien, de mensen zijn zo gelukkig daar. En met niets eigenlijk.
Donderdag, op deze dag was er niets gepland en Carijn en ik wilde dolgraag iets doen. We hadden dinsdag al aan Clemnts kop lopen zeuren of hij AUB een fiets wilde regelen zodat we iets konden doen. Maar eenmaal donderdag geen fiets, volgens hem had iedereen zelf zijn fiets nodig om naar de markt te gaan. Op donderdag is het namelijk marktdag dan gaan alle vrouwen en enkele mannen naar de markt. De vrouwen lopend en de mannen fietsend. Wij dachten nou dan lopen we mee naar de markt maar nee dat was niet toegestaan, het was namelijk 4 uur heen en 4 uur terug en dat was niet goed voor ons in de felle zon. KLOPT! Ik chagerijnig... Dus hup het dorp in op zoek naar een fiets als Clement het niet wil regelen doe ik het zelf wel met handen en voeten. En ja hoor het was me gelukt ik mocht een fiets lenen voor een dag. Dus daar gingen we dan met zijn vieren op de fiets Clement en George fietsen en de dames achterop. Op de fiets was het 2 uur heen en 2 uur terug. Op het einde van de dag had je echt wel een beurse kont van dat gehobbel. Op de markt waren we een bezienswaardigheid op zich, nog nooit blanken geweest daar. Mensen gingen stilstaan en ons aangapen echt zo grappig. Nog even naar wat gospelgezang geluisterd en wat zagen we daar, een man die kerkelijke kreten aan het zingen was en aan het bidden had een shirt aan met de tekst. FOUR WEDDINGS AND A HOOKER. Dat was dus lachen geblazen. Een leuke dag.
Vrijdag, onze laatste dag afgezonderd. In de ochtend hadden we een meeting georganiseerd. We begonnen met een sketch dat was dus lachen gieren en brullen met die gekke blanken. Rond 3 uur hoorde de landlord een auto. De auto was om 4 uur in het dorpje dus moet je nagaan....
We werden opgehaald en naar de bewoonde wereld gebracht, dat voelde zo goed. In de auto kijk je terug op het geheel en je hebt zoveel meegemaakt en zo ontzettend leuk geweest het was toch wel weer een hele ervaring. Rond 8 uur waren we in Soboba daar zouden we overnachten om de volgende nacht terug te rijden naar Tamale, home sweet home.
Zaterdag werden we om 05.30 opgepikt om de andere mensen op te halen in anderen dorpjes. In 1 dorpje hadden ze een aantal guinee worm patienten daar zijn we nog even gaan kijken. Zo indrukwekkend en de mensen lijden zoveel pijn. Zo zielig vooral voor de kleine kinderen.
Rond 9 uur terug in Tamale waar we ons weer opnieuw kunnen voorbereiden voor de volgende guinee worm week.

We gaan nu nog een week voorlichting geven, alleen dan met z’n 2-en in hetzelfde dorp. Daarna hebben we hier nog 2 weken voordat we naar Zuid Afrika gaan. Veel van jullie die onze verhalen lezen, hebben van allerlei vragen. Dit horen we in telefoongeprekken, maar ook via mail en sms. Het zijn vaak dingen waaraan wij al zo gewend zijn dat we ze vergeten te beschrijven. We hebben nog 2 weken om de vragen te beantwoorden en eventueel foto’s te maken. Dus stel je vraag hieronder en wij proberen het antwoord te geven.

Thanks
Dikke kussen
C&C